Bundan 50 - 60 yıl önce gençlerin en büyük tutkusuydu şiir. Ben de şiirler okur, takip eder ve yazardım. Son 20 -30 yıldır şiir bana göre şiirselliğini, ritmini, sözlerdeki ahengini, letafetini, büyüsünü kaybetti. Düz yazıya dönüştü. Benim de ilgim kalmadı. Bundan 20 yıl önce yazdığım bir şiiri sizlerle paylaşacağım. Bakalım beğenecek misiniz ?
GEL KOCA YUNUS GEL, BİZE SEVMEYİ ÖĞRET
En büyük sevgiyi buldun
Sevgiline kavuştun sen
Senden ayrıldıktan sonra
Ne hale düştük bilsen.
Senin ulaştığın güzelliklere
Biz hala varamıyoruz.
Yediyüz yıldır
Sevgiyi arıyor
Bulamıyoruz...
Gel Koca Yunus Gel
Bize '' sevgiyi '' öğret
Senin yolunda
Önce sevmek var
Sonra sevilmek
Taşı, toprağı, tüm canlıları sevmek
Sevgiliyi ve de tüm yaratılanları
Ve de ALLAH'ı sevmek.
Sevilmek öncelik alırsa
Bir yere varamayız
Gerçek sevgi yolunda
Hiç mesafe alamayız
Gel Koca Yunus gel
Bize '' sevmeyi '' öğret
Sevginin olmadığı yerde
İnsanlar mutsuz
Güzelliklere ulaşmada
Çok umutsuz
Yanlış yola girdik
Çıkamıyoruz
Gerçek sevgi tadına
Hiç ulaşamıyoruz.
Gel, Koca Yunus gel
Bize '' sevgiyi '' öğret
Değerleri tüketiyoruz
Çirkinlikler alıyor meydanı
Sevgisiz ortamlarda
Sapkınlıklar sarıyor her yanı.
Tapduk Emre Dergahı'nda
Gösterdiğin sabrın
Binde birini veremiyoruz
Birbirimize ''hoş görümüz'' yok
'' Karşılıksız sevemiyoruz ''
Gel, Koca Yunus gel
Bize '' sevmeyi '' öğret
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder