Dilimizde torunları olan kişileri ifade eden çok güzel iki kelime vardı eskiden. DEDE ve NİNE ( Nene ). Baba ve anne kelimeleri gibi kısa ve sade. Bebekler ve küçük yaştaki çocuklar anlamlarını çabuk kavrar ve ilk konuşma dönemlerinde baba ve anne sözcükleri ile beraber çabuk öğrenirlerdi.
Son 30-40 yılda dede kelimesi bir değişime uğramadı fakat nine kelimesinin yerine - kadınlarımızın özellikle benimsediği '' sevimsiz '' babaanne ve anneanne kelimeleri uyduruldu. Türkçemizin kurallarına aykırı olarak. Ben bu kelimelerden hoşlanmaz, eğreti bulur ve tedirgin olurdum.
Gün geldi eşimle ben Yüce Allah'ın lütfu ile bir önceki yazımda anlattığım gibi torunlara sahip olduk. Bende sıkıntı yok, torunlarımız dede demeyi çabuk öğrendiler, özellikle Eskişehir'de çalışan oğlumuzun oğlu Demir henüz iki yaşına gelmeden beraber bulunduğumuz anlarda '' dede, dedee '' diye evde peşimden koşturdu.
Zavallı eşim, torunumuz Demir'in iki yaşın doldurmasına yakın bir süre Demir'e '' babaanne '' sözcüğünü, kızımızın kızları olan o zamanlar her ikisi de henüz küçük yaştaki torunlarımıza da '' anneanne '' demeyi öğretmek için epey ve uzun bir mücadele verdi..
Başka dillerin durumunu bilmem ama, bizim Türkçe'mizin içten ve dıştan uğradığı saldırı ve dejenerasyona başka diller uğramamıştır sanıyorum. Günlük konuştuğumuz, okuduğumuz yazdığımız kelimelerin yarıdan fazlası dilimize sokulmuş yabancı veya uyduruk kelimelerden ibaret.
